Wat als je vader 21 jaar geleden plotseling komt te overlijden en je bent zelf nog maar een kind... Wat als je man 21 jaar geleden bij een ongeval om het leven komt en je alleen achterblijft met 2 kleine kinderen...
Wat als je 21 jaar geleden het advies krijgt om je man niet thuis op te baren en je daar (niet-wetende) naar luistert...
Wat als je 21 jaar geleden dat ene muziekstuk niet in de kerk mag draaien bij het afscheid van je man...
Wat als je 21 jaar geleden je man laat begraven, zodat de kinderen en jij een plek hebben om naartoe te gaan...
Wat als je daar nu 21 jaar later verandering in wilt brengen, en samen met je (nu volwassen) kinderen bewuster en goed afscheid wilt nemen...
Dat hebben wij gedaan, 21 jaar later... Na de opgraving van de begraafplaats brachten we hem thuis, daar waar hij 21 jaar geleden opgebaard had kunnen worden. We maakten een nieuwe, persoonlijke rouwkaart, branden een kaarsje en zetten zijn foto op de deksel. Hij was weer even thuis, samen met zijn vrouw en 2 jongens. Zij droegen hem aan het einde van de dag naar buiten, en reden hun vader zelf naar het crematorion Zorgvlied in Amsterdam... Zij namen afscheid van hun vader, bewust, betrokken en vooral zelf. Daar aangekomen klonk het muziekstuk die zij 21 jaar geleden niet mochten draaien in de kerk. Alle losse en open eindjes vielen in elkaar. Het was een intens mooi afscheid... Ook, of misschien wel juist na 21 jaar.